zapiski z asuncion

DSC_5868.jpg
http://picasaweb.google.pl/maugoska/ZapiskiZAsuncion#

wciaz chodzimy glodni. nie, nie dlatego, ze nie ma gdzie kupic jedzenia. chodzimy glodni, bo nie potrafimy zrozumiec rytmu tego miasta. wciaz zaskakuje nas sjesta, wieczorna pustka ulic. nie chcemy jesc – wszystko otwarte, ulice pelne straganow, sprzedawcow, z koszami pelnymi empanad, chipas, kusza, namawiaja… a kiedy glodniejemy – wszystko znika jak za dotknieciem czarodziejskiej rozdzki. ani duszy na ulicy. nasze zoladki nie wspolgraja z tym miastem.

pensiones. juz w montevideo krzyknely koronkami, bibelotami, plastikowymi ptaszkami w wielkich klatkach i papugami na przerdzewialych obreczach kol. pelne zamieszania, zmurszalych stuletnich historii, zapomnianych starych panien i skrzypiacych drzwi. wnetrza zawsze przepiekne, wysokie, czarujace, przeszklone, wewnetrzne patia, krete korytarze, plaskorzezby, zdobienia, bujane fotele i rozowe lampeczki. smrod i brud. karaluchy wielkie jak krowy, grzyb w lazienkach, przescieradla jak sito i zapadniete materace. ale jest tanio, pensiones sa zwsze najtansze, bo poswiecone marnej milosci pokoi na godziny. w asuncion, tu gdzie mieszkamy, troche inaczej. ktos postanowil udekorowac wnetrze. do zabytkowych mebli i stiukow dolozyl poblyskujace kiczem dyskotekowe kule i lustra. wszedzie pelno luster. ale to nic. i tak nie sa w stanie pochlonac powiewu lat minionych.

historyczne centrum asuncion jest martwe. spotkana w muzeum, pani krystyna mowi, ze zabily je centra handlowe. w nich pelno i gwarno. chodzimy po ulicach, slaniamy sie z goraca, przestajemy sie dziwic, ze ludzie uciekaja do tych molochow. tam chlodniej, tam klimatyzacja. a tu nie kazdego stac na klimatyzacje.

w tym upale czlowiek zaczyna zachowywac sie jak szczur. po zwierzecemu przemyka pod scianami, wlazi we wneki, przystaje w zakamarkach. chowa sie i przyczaja. ten upal zmusza do nieuczciwej, niesprawiedliwej walki o kazdy kawalek cienia. upal zmienia zycie. z dobrze zorganizowanego, pracowitego czlowieka robi rozmemlana gotowanke. nie da sie nic zrobic, nie da sie ruszyc, nie da sie pojsc. mozna tylko lezec i ciezko oddychac. a i to, to zbyt duzy wysilek.

kontrasty. caly paragwaj zdaje sie byc wielkim kontrastem. bogactwo zionie przesytem, rozlewa sie, krzyczy. bogactwa nie ma duzo, ale kiedy juz jest – jest skrajne. bieda wszechobecna, w wiekszosci indianska, smutna, czesto pijana. na spacerze niedaleko rzeki spotkane male dziewczynki. jedna z nich zadziera glowe i pyta: czy wy jestescie bogaci?

nareszcie!

zeszyty strony-78.jpg
http://picasaweb.google.pl/maugoska/Targi#

– pol kilo bananow ile kosztuje?
– a mammita to z ksiezyca spadla?
– ?
– ?
ha! po sekundzie dociera. zegnaj cywilizacjo… adios plastikowe warzywa wiednace na polkach marketow, adios rozklady jazdy, informacje i cenniki, hasta luego internecie w pokojach, hotelach i na placach, adios wymuskane paniusie i ciszo w kolejce na poczcie, nie zatesknimy za wami.
bo i jak, kiedy tu wrszcie znow swiat tetniacy i gwarny. hola! pokrzykiwania kierowcow, podroznych i naganiaczy. pachnie jedzenie przydrozne, bucha para z patelni, strzelaja bloki lodu w ukropie slonecznych promieni, dzieciaki rzucaja petardy, sprzedawcy ratuja w potrzebie, mam zestaw nitek, za tysiac, na pewno sie przydadza. nie chcesz? to moze plyte? zegarek? spinke? pilniczek?
– to ile bedzie za kisc?
– a szesc tysiecy, slodkie…
– tak drogo? uuuu, a u pani?
– szesc.
– eeee… chyba kupie gdzie indziej.
– e! czekaj mammita, stoj! cztery!
noooo wlaaaasnie:)

krzyk kamienia

DSC_5703.jpg
http://picasaweb.google.pl/maugoska/Misje#

„bog dal nam ziemie i stworzyl zywioly, bysmy mogli na niej zyc. dal nam tez reguly, ktorymi mamy sie kierowac, by zyc w zgodzie z natura rzeczy.
w naszej tradycji nie uzywalismy kamieni do budowy domow. jednak nasi przodkowie zwrocili sie do ducha-straznika kamieni  z prosba o pozwolenie stworzenia misji. pozwolenie zostalo udzielone, poniewaz kamienie mialy zostac wykorzystane w dobrym celu.
dzis, guarani ktorzy budowali misje nie zamieszkuja juz tych miejsc. jednak duch opiekunczy wciaz nad nimi czuwa. te kamienie sa zywe.”
itati brizuela, wspolnota chapa’i

bezsilnosc

DSC_5451.jpg
http://picasaweb.google.pl/maugoska/Guarani#

estella eulalia wyglada na zmeczona. dzis juz tylko jej dlonie i przeszywajace, glebokie spojrzenie zdradzaja dawna sile. odkad zrozumiala, ze w swojej walce skazana jest na samotnosc, odkad pojela bezmiar swojej bezsilnosci, jej glos przycichl a sylwetka sie zgarbila. ale nie, wciaz sie nie poddaje, tylko teraz, zamiast walczyc, robi swoje. po cichu i systematycznie, z sercem i niezlomnym, pamietajacym jeszcze jej mlodosc przekonaniem, ze warto, ze jako biala jest im to winna.
pojawila sie tu w 1987 roku, tym samym, w ktorym rzad argentyny uroczyscie przekazal indianom guarani 224 hektary ziemi i w ramach zadoscuczynienia za przeszlosc, zobowiazal sie zapewnic nowo powstajacej komunie wsparcie finansowe. mloda nauczycielka, pelna zapalu i werwy, wypelniona wiara, ze dzieki jej pomocy, indianie wyjda z cienia, zdobeda swiadomosc i narzedzia, by walczyc o swoje prawa. i ze ta nowa sila pozwoli zachowac ich tozsamosc, ich kulture, wierzenia i madrosc. w nowo zbudowanej, pokrytej blekitna farba szkole uczyla hiszpanskiego, rachunkow, biologii, geografii…
wtedy jeszcze nie wiedziala, w jak zlym kierunku to zmierza, ale dzis, juz jako dyrektorka tej samej szkoly, jak nikt zdaje sobie z tego sprawe. a na czym polega problem? hmm, to zle pytanie, to nie jest jeden problem, tu, tych problemow jest wiele. milknie, rozglada sie dookola, mierzy nas wzrokiem, jakby wazyla, czy moze, czy nie moze, chce, czy nie chce mowic. w koncu postanawia sie otworzyc.
kacyk i wspolnota.
bo tu nie mowi sie wodz, ale el cacique – kacyk. kiedys, jeszcze w dzungli, wspolnoty guarani skladaly sie z pochodzacych z tego samego miejsca, czterdziestu, piecdziesieciu rodzin. na czele wpolnoty stal kacyk, rowny prawami z szamanem, pod nimi rada starszych – glow rodzin, rzadzila cala wspolnota, podejmowala decyzje, wybierala i obalala kacyka. to tworzylo naturalny system kontroli sprawowany przez wszystkie rodziny. kacyk musial liczyc sie z ich zdaniem. my tutaj, zamiast 40-50 mamy 247 rodzin. poniewaz prawo argentynskie zapewnia indianom guarani ochrone, sciagaja oni nawet z bardzo daleka, z paragwaju, z brazylii. tu dostaja ziemie, pomoc finansowa i dokumenty. dolaczaja do wspolnoty. dolaczaja? teoretycznie tak. jednak praktycznie, brak wspolnych przezyc, korzeni i pochodzenia nie pozwala stworzyc silnych wiezow. bez silnych wiezow, rodziny nie wspolpracuja, kazdy dba o swoje sprawy. bez wspolpracy nie ma jednoglosnej rady starszych. bez jednoglosnej rady starszych, nie ma jak obalic kacyka. ten staje sie wszechwladny…
kacyk i prawo.
na terenach podarowanych indianom przez rzad obowiazuje prawo guarani. argentynska policja i sady nie maja nic do powiedzenia. wladze podjely to ryzyko, by umozliwic indianom stworzenie autonomicznych, opartych na tradycyjnych zasadach wspolnot. silvino moreyra, tutejszy kacyk ma wyksztalcenie prawnicze. wie, ze na swoim terenie jest bezkarny…kacyk i pieniadze
nie prowadzi ksiag przychodow, nie placi podatkow, nie rozlicza sie z rzadowych dofinansowan ani zyskow z turystyki. nasza wspolnote odwiedza okolo 60 turystow dziennie, kazdy z nich, za mozliwosc przejscia szlakiem opowiadajacym o zyciu, kulturze i tradycjach guarani placi 50 pesos, sami policzcie. wiekszosc tych pieniedzy trafia do kacyka…
kacyk i rozrywka.
ten zas, poza kiloma mniejszymi, ma jedna ogromna slabosc. hazard. wiekszosc wieczorow spedza w kasynach puerto iguazu…

estella eulalia wie, ze z kacykiem nie wygra. swiadomie poszla na kompromis, by moc tu zostac, by moc robic to, co dla niej najwazniejsze – walczyc o indian, ktorzy z roku na rok gubia sie coraz bardziej. to dlatego przymyka oczy, przemilcza, udaje, ze wszystko jest w porzadku. jej twarz tezeje, smutnieje, mysli odbiegaja w przeszlosc.
paradoks.
kiedy tu przyjechalam uczylam hiszpanskiego, matematyki, historii…, takich „cywilizowanych” przedmiotow. dzis, sama nie moge w to uwierzyc, jestem niemal jedyna osoba, ktora moze im opowiedziec o ich wlasnej kulturze, religii, tradycjach. na lekcjach ucze jak funkcjonowaly wspolnoty, jak wygladaly wioski, kim byl szaman, jakie sa swieta, ceremonie i obrzedy guarani. to straszne, ze jesli nie dowiedza sie tego w szkole, to prawdopodobnie nie dowiedza sie nigdzie.
tozsamosc.
kiedys, tradycja przekazywana byla przez rodzine. podczas codziennych, wspolnych posilkow starsi mowili, uczyli, dzielili sie doswiadczeniem, wieczorami cala rodzina siadywala wokol ognia i sluchala legend, historii i wspomnien. dzis pozostal juz tylko ten ogien po srodku domu, reszta zostala wyparta przez telewizje. zobaczcie, czasem dom, to tylko kawal folii umocowanej na kilku tyczkach, nie ma biezacej wody, nie ma toalety, spia na golej ziemi a telewizor stoi. i moze nie byloby nic zlego w tym, ze stoi, gdyby nie to, ze mlodzi bezkrytycznie wierza we wszystko, co w nim zobacza. a potem nie chca juz sluchac starszych, przestaja ich szanowac, bo chca zycia z filmow, z reklam i seriali. a starsi… oni tez juz coraz czesciej przestaja mowic, rozleniwiaja sie, milkna zapatrzeni w mydlana banke zapomnienia. i nawet nie zauwazaja jak rok po roku, coraz bardziej traca to, co maja najcenniejszego – samych siebie.
bezsilnosc.
cala sila indian tkwi w korzeniach, we wspolnocie i jednosci. pozbawieni tych fundamentow sa slabi, staja sie nieodporni na cywilizacje, tak jak kiedys na choroby. i nie ma dobrego rozwiazania, czasu sie nie cofnie, nie wyprowadzi sie ich do dzunglii, nie odetnie od wspolczesnego swiata. a ten systematycznie ich niszczy, omamia zadza posiadania, upija, rozleniwia, odbiera zdolnosc zycia w zgodzie z natura, frustruje. przez cale wieki ich zycie oparte bylo na wspoldzialaniu, rownym dzieleniu dobr, silnych wiezach z dzungla, rzekami i wierzeniami. dzis, bezwiednie skazuja sie na zycie w pojedynke. a oni w glebi duszy sa bezbronni i naiwni jak dzieci, nie potrafia sobie z tym radzic.
szok.
te zmiany wzynaja sie w ich najglebsza swiadomosc, zmieniaja myslenie, niszcza najwieksze swietosci. jak daleko to zabrnelo? najdalej. nie wiem czy potraficie to zrozumiec, czy wiecie co dla guarani oznacza targniecie sie na wlasne zycie. tu samobojstwa nawet nie sa tabu, nigdy nie musialy byc zabronione. one w sposobie pojmowania swiata, w mentalnosci po prostu nie istnialy.
dwa lata temu, w 2007 roku, znalezlismy nad rzeka kilku chlopakow. stali po pas zanurzeni w wodzie i ostrymi kamieniami probowali roztrzaskac sobie glowy.
nadzieja?
na szkolne podworko wybiega gromadka dzieciakow. dwoch chlopcow, zwabionych nasza obecnoscia podchodzi niesmialo i zaczyna sie przygladac. jak sie nazywasz? pytam jednego. carlos, odpowiada, peszy sie po dzieciecemu, ale po chwili, jakby tkniety odrobina smialosci dodaje: kuarahy. i nagle, juz wyprostowany tlumaczy: to w guarani znaczy slonce. twarz estelli eulalia muska delikatny usmiech…

disfrutar

disfrutar.jpg

niech wszystkie drzewa, spiewa, nieba, robaczki i ptaszki blogoslawia dzien, w ktorym uslyszelismy to slowo.
disfrutar…
po polsku, slownik-kaleka, upiera sie ze: korzystac i jako drugie znaczenie, podaje uzywac, zazywac… anglicy, o zgrozo, ciut blizej w znaczeniach sie odnalezli, rzucaja czasem do siebie optymistyczne: enjoy! lub, ciesz sie, znajdz zadowolenie…
francuski, niemiecki, szwedzki…pojecia bladego nie mamy, lecz coz nas i one obchodza! my z polski, to chcemy po polsku. niniejszym postulujemy o nowe slowo w slowniku, bo chcemy disfrutarowac, ba! od jakiegos juz czasu niezlomnie disfrutarujemy. bo zamiast sie meczyc, isc pieszo, mozna disfrutarowac, i spacer i chodzenie i nawet krzaki przydrozne i nagle sie wszystko zmienia, ladnieje, rosnie, usmiecha, bo nagle codzienna codzennosc staje sie wyjatkowa, staje sie mila, przyjazna, bo… disfrutarowana i lzej na sercu sie robi i jakos swiat lagodnieje i mysli nagle mniej czarne i pan policjant mniej srogi i wszystko to dzieki temu, ze po dekadach trzech z hakiem, dane nam bylo uslyszec: porque no disfrutar, chicos?
no wlasnie. porque no?

ilex paraguayensis

yerba mate.jpg
http://picasaweb.google.pl/maugoska/Mate02#

no tak, ten temat nie mogl sie nie pojawic. to ziolo zdobylo nasze serca jeszcze na ziemii ognistej, w kabinie wielkiego tira jadacego z ushuaia do rio grande. to byl poczatek kwietnia. od tamtej pory cierpliwie wkradalo sie w nasza codziennosc. dzis jest jej stalym elementem.
argentyna.
mate nie da sie wypic w biegu. to swietokradztwo, obraza. spieszyc sie, to jak nie szanowac przyjaciela, bo zgodnie z tradycja, mate nie pije sie samemu, ale w gronie najblizszych. i powoli. na tym polega urok picia. argentynczycy sa ortodoksami. kto zasmakowal w pipore, bedzie gardzil rosamonte, kto docenil tarqui, nie spojrzy na nobleze… jedyny punkt wspolny gustow, to fakt, ze ma byc con palo. palo to patyczki, con palo zas oznacza, ze do zmielonych lisci dodaje sie tez galazki. efekt? wspolpracujaca bombilla, wystarczy raz ja wkrecic w swiezo parzona yerbe i bez ciaglego martwienia, zatkana-nie zatkana, zajac sie odpoczynkiem. nie to co w urugwaju…
urugwaj.
tu mate sie pije non stop. urugwajczycy sie szczyca, na kazdym kroku podkresla, ze to w ich kraju wlasnie spozycie jest najwieksze. w parkach, na ulicach, w urzedach, sklepach, wszedzie, kazdy kto tylko przechodzi taszczy ze soba termos. tu mate jest dniem powszednim i w zwiazku z tym – komercja. jest mate odchudzajace, nasenne, na pobudzenie, jest slabe, jest mocniejsze…tak jakby to nie rytual, nie smak i nie aromat, a tylko efekt sie liczyl.
wolimy argentyne.

a przy okazji…
zebrana z wielu zrodel instrukcja obslugi. nie jest ani jedyna, ani najlepsza, ale ma ogromna zalete – nam zadzialala:)
bombilla (to ta rurka z sitkiem) – dobrze, zeby sie otwierala/rozkrecala, bo dzieki temu mozna ja latwo umyc.
matero/mate (po naszemu matejka) – moze byc drewniana, moze byc z tykwy. i jedna i druga, przed uzyciem nalezy przygotowac. proces nazywa sie curado i ma na celu oczyszczenie i uszczelnienie naczynia.
matejka drewniana – wnetrze nalezy nasmarowac maslem i zostawic na dobe. w miedzyczasie mozna zajrzec i w miejscach w ktorych maslo zostalo pazernie wessane polozyc kolejna warstwe. warto, zeby maslo bylo naturalne, bo przez jakis czas moze dawac troche aromatu.
matejka z tykwy – srodek wypelnic yerba, zalac jerbe wrzatkiem (to jedyny raz, kiedy uzywa sie wrzatku), a kiedy woda wsiaknie w ziolo, zalac mocnym alkoholem (bez skapstwa ale tez bez marnotrawstwa:), nam wyszlo, ze najmilszy jest rum. zostawic na 24 godziny. po tym czasie oproznic i lyzka oczyscic wnetrze z pozostalosci tykwowych. srodek zrobi sie gladki dopiero po kilku, kilkunastu uzyciach, jednak na poczatku chodzi o to,  zeby usunac luszczace sie warstwy tykwy.
gotowe.
parzenie:
po argentynsku, czyli kiedy mamy mate con palo, z patyczkami – wsypac yerbe (miedzy 2/3 a 3/4 objetosci matejki), wkrecic bombille, tak zeby dotknela dna i zalac yerbe woda o temperaturze 70-80 stopni (70 stopni to moment kiedy woda zaczyna „gadac” i puszczac male babelki). pierwsze zalanie, zgodnie z tradycja, nalezy do swietego tomasza. kiedy woda zostanie wchlonieta, zalac drugi raz, chwile odczekac i… tu kwestia gustu, drugie zalanie daje bardzo intensywny smak, niektorzy napar wypijaja a niektorzy wypluwaja. trzecie zalanie, zdecydowanie nadaje sie do picia i jezeli nie pijemy sami, zawsze nalezy do goscia. mate mozna zalewac wiele razy. tu znow kwestia gustu, kazdy w innym momencie stwierdza, ze mate sie wyplukalo i stracilo smak.
troche savoir vivre…
kiedy czestujemy:
– najpierw pija goscie, podajemy kolejne „zalania” zgodnie z kierunkiem wskazowek zegara az do momentu, kiedy przyjdzie nasza kolej. kiedy to sie stanie, pijemy, zwracajac uwage na to, czy napar jest wystarczajaco mocny, by podolac kolejnemu okrazeniu (poczestowanie wyplukana mate jest uwazane za brak szacunku, oznacza, ze gosc jest niemile widziany)
– matejke nalezy podawac tak, by bombilla byla zwrocona w strone goscia (powod jak wyzej)
– serwujemy mate do momentu, az wszyscy podziekuja
– wyplukanego, zuzytego ziola nie wyrzuca sie do smieci, ale na ziemie, oddaje sie je pachamamie – matce naturze.
kiedy nas czestuja:
– odmawiac trzeba delikatnie, bo zaproszenie do mate jest wyrazem przyjazni
– jesli juz sie zdecydowalismy pic, wypijamy cala porcje, niezaleznie od tego jak bardzo nas skreca gorycz naparu
– jesli chcemy pic dalej, oddajemy matejke bez slowa dziekuje. podziekowanie jest znakiem, ze mamy dosc i w kolejnym okrazeniu zostaniemy pominieci.

i tak to.

aua.

Bivouac Sud Bolivie.JPG
http://www.goffinets.be/kapsud/index.php/category/Transandine-2009

hmmm…
piec minut temu, otworzyly sie drzwi naszego pokoju i poznalismy leona. nie umiem tego opisac, wiec cytuje, z jego strony…

marzenie przemierzenia andow od rownika do zwrotnika koziorozca, zostalo zrealizowane 5 listopada 2009 roku okolo godziny 18.00

bilans:
-6.250 km zostalo pokonane w 100 dni, w czasie 587 godzin pedalowania
-sredni dzienny dystans: 62,5 km
– srednia predkosc: 10, 6 km/h, przy przeprawach przez 13 wzniesien powyzej 4000 metrow wysokosci, w tym przez d’apacheta, najwyzsze z nich, 4.746 metrow n.p.m.!
– liczba crevaisons (czy ktos wie co to znaczy?): 4, tylko!
– zadnych problemow technicznych, ani ze zdrowiem

leon, w tym roku skonczyl 61 lat. jechal sam. spal przy drogach, bez namiotu, owiniety tylko foliowa plachta.

zostalismy zmiazdzeni.

panta rhei

P1020482.jpg
http://picasaweb.google.pl/maugoska/Iguazu#

wodospad iguazu jest ogromny. abstrakcyjnie ogromny. ciezko go objac wzrokiem, ciezko wyobraznia. jest jednym z tych rzadkich zjawisk, ktore raz zobaczone, na zawsze zmieniaja znane, utarte definicje. wszystkie widziane „ogromy” kurcza sie i znikaja, kazdy slyszany „huk” staje sie ledwie szmerem, kazda spotkana „sila” potyka sie o swa slabosc, a nasze mysli i slowa zyskuja nowy wymiar.
albo… ciut powsciagiwiej:
mowia, ze gdy krolowa brytyjska ujrzala ten wodospad, westchnela tylko po cichu: oj, biedna, biedna niagara…

vamos a la playa

zeszyty strony-67.jpg
http://picasaweb.google.pl/maugoska/VamosALaPlaya#

km. 0*
o bogowie! tomek skreca noge.
km. 6
punta del este ciagnie sie nieznosnie kikutami wiezowcow.
km. 7
ocean wyrzucil na brzeg kilka poplatanych linami bambusowych tyczek. zyskujemy dwoch towarzyszy. tomek przedstawia: pako. raban.
km. 13
wiatr z polnocy. piach slizga sie, wije, pelza. uderza, kluje szpilkami ziarenek, wciska sie wszedzie. cala plaza tanczy wstegami podmuchow prosto w twarz.
km. 14
jeszcze nigdy, nigdzie tego nie czulismy. zmiana pogody nadciaga zdumiewajaco namacalnie. powietrze, jak woda, poprzeplatane jest cieplymi i zimnymi pradami. klejace powiewy goraca wypierane sa coraz czesciej przenikliwym chlodem. dziesiec metrow tego, pietnascie tego, piec tego, dwadziescia tego.
km.18
pusty bar na plazy. wieje, jutro ma padac. trudno, wlamujemy sie. jesli mamy jakos przetrwac, musimy miec ochrone.
km. 18
czwarta rano nadeszla ryczacym tapnieciem. na zewnatrz, zderzenie mroznego szalenstwa patagonii i nierozumnych skwarow amazonskiej dzunglii. nieprzerwana jasnosc blyskow, nieustajacy huk grzmotow. mimo otaczajacych scian, namiot caly fruwa, mimo dachu, caly jest zalewany wodospadami nawalnicy. minuty wloka sie nieznosnie, ogluszajacy niepokoj, niepewnosc czy ten barak zdola przetrwac. mimo ze slonce wschodzi o piatej, dzien nastaje dopiero przed dziesiata. zasypiamy. przebudzenie. cisza. droga wolna.
km. 26
idziemy biegnaca tuz przy plazy droga. rozmowa, ze do samego punta del diablo nie lapiemy stopa, jednak jesli ktos sam sie zatrzyma, wsiadamy sprawdzic, co los przynosi.
km. 26
minute pozniej los przynosi silvie i santiago w bialym, troche rozklekotanym ogorku. dziesiec minut pozniej – uzupelniony zapas slodkiej wody. godzine pozniej, na pozegnanie – regalo – prezent – sprasowana kostke przydomowej samosiejki. ot tak, taka mial santiago fantazje.
km. 33
do wykapania, kompletnego, z myciem wlosow i zebow tak naprawde potrzeba niewiele ponad litr wody. az ciezko uwierzyc.
km. 35
jose ignacio jest wioska. ma mniej niz tysiac mieszkancow. jednak nie ma tu zwyklych domow. wszystkie budynki poznaczone sa szyldami: architekt, dekorator wnetrz, agencja nieruchomosci, projektowanie kuchni, meble nowoczesne, antyczne… w calej warszawie nie ma takiego wyboru jak na tych kilku ulicach. poprzednie miasteczka wygladaly tak samo. a wszystko to po to, by budowac kolejne i kolejne luksusowe wille. za dziesiec lat, cale to wybrzeze bedzie mozna przejsc betonowym deptakiem.
km. 39
urugwaj ma trzy i pol miliona mieszkancow. na kazdego mieszkanca przypadaja cztery krowy. na kazdym krowim placku wyrasta od kilku do kilkunastu grzybkow. fernando powiedzial, zeby uwazac czym ludzie po drodze czestuja, bo czasem po kanapce z dzemem, zamiast do nastepnego miejsca mozna dojsc na druga strone rozumienia.
km. 40
mijamy ostania wille. ostatni bekitny basen i ustawiona przy nim strozowke. dobrobyt. szukamy definicji. dobry byt. bycie, zycie. czyli co? mieszkanie na kredyt, samochod, telewizor, praca, supermarket, kino, restauracja, wczasy, kolejny gadzet, pozwyzka. ekomomistom to wystarcza, ekonomisci sie ciesza. a my?
km. 46
sa jeszcze na swiecie miejsca, gdzie w powietrzu unosza sie tylko ptaki. zadnych slow, zadnych mysli. ludzie docieraja w nie rzadko. tak rzadko, ze powietrze pozostaje klarowne. czyste i wolne od snow.
km. 49
mala chatka. prosimy o wode. w chatce argentynka angielskiego i brazylijczyk polskiego pochodzenia. pieciominutowa dyskusja: dlaczego w obcym kraju, na emigracji, zyje sie latwiej, ma sie wiecej energii, robi sie rzeczy, ktorych u siebie by sie nie zrobilo, mniej sie narzeka. i wniosek. ze na swoj kraj jest sie skazanym. obcy – samemu sie wybiera. a to niezrecznie narzekac na wlasne wybory.
km. 52
ostatnia wbita w ziemie tablica z numerem telefonu i napisem vende, ziemia na sprzedaz.
km. 57
miejsca idealne, to takie, w ktorych idac, mozna w kazdej chwili, bez zastanawiania i schodzenia z drogi kucnac i zrobic siku.
km. 59
na lace trzeba bardzo uwazac, zeby nie wejsc w ptasie gniazda pelne pstrokatych jajek.
km. 62
pastwiska sa ogrodzone. kiedy idziemy, wszystkie, jeszcze raz, wszystkie krowy podbiegaja do ogrodzenia i nie spuszczajac z nas oczu ida rownolegle. przy czwartym pastwisku nie wytrzymujemy. stajemy. one staja. cofamy sie. krowy sie cofaja. biegniemy. biegna. podchodzimy do ogrodzenia. poploch, uciekaja kilka metrow. za moment ciekawosc, wracaja. jak w cyrku.
km. 67
noc przy drodze. rano, jeszcze przed sniadaniem dyskusja o posagach, o miejscach na swiecie, gdzie kobiete trzeba kupic i o miejscach gdzie trzeba zaplacic – dac posag, by ja wzieli. potem o poligamii. ze w zalozeniach moze i nie taka zla, ze jest wrecz uprzywilejowaniem kobiet, bo eliminuje zdrade i nie pozwala na bezkarne pozostawienie kobiety samej z dzieckiem.
km. 67
zwierzeta tu i w miejscach, gdzie sa ludzie. pozornie nie ma roznicy. i tu i tam podchodza blisko, nie czuja strachu. jednak tu zatrzymuja sie z ciekawosci. przysiadaja i nas ogladaja. a kiedy sie znudza, odchodza do swoich spraw. w torres del paine, w tatrach zwierzeta traktuja czlowieka jak karmidlo. czlowiek oznacza jedzenie. to widac nawet w zachowaniu mrowek. tu, kompletnie zignorowaly zostawiony przy ich sciezce brudny garnek. przechodzily obok, dzwigajac kawalki listkow. na polu namiotowym, na ktorym teraz to pisze, nie mozemy sobie dac z nimi rady. ten sam garnek, po minucie pokrywa sie czarna warstwa zarlocznego rozbiegania.
km. 67
na czterech najblizszych drzewach udaje nam sie doliczyc siedemnastu gatunkow ptakow.
km. 75
od dwoch tygodni, od kazdego spotkanego urugwajczyka slyszymy, ze nie damy rady przejsc wybrzezem, bo jezioro rocha jest polaczone z oceanem. jest gleboko i niebezpiecznie. hector, straznik rezerwatu kreci glowa z niedowierzaniem: ale macie szczescie, ostatnie dwa tygodnie byly bardzo suche. trzy dni temu wylonil sie waski piaskowy przesmyk. pojutrze juz go pewnie nie bedzie, bo zapowiadaja deszcze. przechodzimy sucha stopa.
km. 80
zastanowienie, jaki jest najmniejszy dystans po ktorym jest sens odpoczac. kilometr… byc moze. ale co metr juz nie, bo czlowiek sie umeczy siadaniem i wstawaniem.
km. 82
zlosc. ogrodzenia zdaja sie ciagnac az po pacyfik. nagle wrazenie, ze cala ziemia, jak sznytami, pocieta jest bliznami ogrodzen. a wewnatrz nich ludzie podlewaja i kosza zludzenie bycia pepkiem swiata. niedlugo rzeki, drzewa, pola, wyspy bedziemy ogladac tylko na filmach. i nie dlatego, ze znikna, ale dlatego, ze zostana otoczone murem z wyrytym na nim „propriedad privada”.
km. 90
la paloma. z punta del este piec dni drogi albo… godzina jazdy samochodem. i mysl, ze jak wrocimy do polski, bedziemy chodzic na spacery… na mazury.
km. 90
cztery czterolistne koniczyny.
km. 100
pani w sklepie, do wszystkich przychodzacych zwraca sie po imieniu. jestesmy wydarzeniem dnia. z mochilleros – backpackersow, plecakowcow, awansujemy na camineros – wedrowcow.
km. 105
przyplywy sa smutne. przyplywy wyrzucaja na plaze cale gory smieci.
km. 106
pulapka. malenka, niepozorna rzeczka snuje sie miedzy drzewami. zatrzymuje nas na ponad godzine. wody w niej tyle co nic. ale kiedy postawi sie stope, ta nagle wpada po kolano, po udo. zmieszany z mulem piach zasysa wszystko, co do rzeczki wpadnie. to dlatego jest tak czysta. kombinujac, wspierajac sie na kijach, z ledwoscia przechodzimy.
km. 107
znajdujemy pilke. idziemy za nia. nie mamy pojecia jak to sie dzieje, ale kopnieta pilka zawsze znajduje najlepsza droge, wtacza sie na najtwardszy piach.
km. 113
noc zimna. bardzo zimna. juz wieczorem, kiedy zaszlo slonce bylo ciezko. jednak poranek byl bezlitosny.
km. 113
ani slodka, ani slona woda nie myje garnkow tak dobrze jak piach. najpierw wilgotny, gruby, potem coraz drobniejszy i suchszy. lsnia jak juz dawno nie. wschodzace nad oceanem slonce gladko slizga sie po denkach.
km. 114
pierwszy spotkany na plazy czlowiek. gauczo na koniu. gdyby zobaczyl ufo, bylby chyba mniej zaskoczony. czlowiek w tej okolicy to wydarzenie, ale czlowiek idacy, pieszo, nie, nie na koniu, samochodem tez nie, nie nie mamy quada, idziemy p i e c h o t a, wie pan, nogami, pieta palec, pieta palec, dajemy slowo, dziala…
km. 114
spytany o dystans do cabo polonio, najblizszej ludzkiej osady, gauczo mysli, mysli i odpowiada: ponad dwadziescia, jakies dwadziescia piec kilometrow. o-o.

/no wiec tak: idziemy na wariata, wbrew wszystkim po drodze stwierdzeniom: niemozliwe. owe stwierdzenia zazwyczaj popierane sa argumentami: demon numer jeden – laguna rocha, nie do przejscia, za laguna krocza dziarsko wiosenne, bardzo silne wiatry, wiosenna kaprysna, zmienna pogoda, upaly na spolke z zimnem, brak sklepu!!!, tak, tak i… drogi!!!, tak, tak, tuz za tym absurdem, juz truchtem, przyplywy, ujscia rzek, brak miejsc do spania, brak ludzi, dzikie zwierzeta… eh, dlugo by wyliczac. dla nas – co argument, to zacheta. ale tak czy siak, idziemy na wariata, bo kto wie, moze maja racje. poza tym, wyszlismy z zalozenia, ze idac plaza trudno sie zgubic, wiec idziemy bez porzadnej mapy. a to oznacza, raz: brak informacji, gdzie mozemy znalezc slodka wode oraz dwa: brak informacji, jakie naprawde dystanse mamy do przejscia. a poniewaz wszystko, jedzenie, wode, niesiemy na wlasnych plecach, informacje te sa dosc istotne. a teraz powrot do gauczo/

km. 114(??????)
o-o. z naszych wyliczen (orbita saturna dzielona przez polowe trajektorii marsa, mnozona razy widzimisie grafika nanoszacego wzorki na mape wydawana przez urugwajskie ministerstwo turystyki) wynikalo, ze zostalo kilometrow pietnascie. dzien drogi. mniej wiecej na tyle jestesmy przygotowani. jesli ten pan ma racje, to znaczy, ze przez ostatnie dwa dni zamiast trzydziestu kilometrow przeszlismy dwadziescia. jesli idziemy dziesiec dziennie (nie wierze, nie wierze, nie wierze), to w cabo bedziemy za trzy dni. jedzenia i wody mamy na dzien. acha.
km. 118(?????)
przynosze pecha pingwinom. wszystkie trzy, jakie w zyciu widzialam, byly martwe.
km. 120(????)
znajduje bambusowe tyczki. zyskujemy dwie towarzyszki. przedstawiam: karolina. herera.
km. 123(???)
tempo przemieszczania nie zalezy od dystansu, ale od tego, jak pieknie jest dookola.
km. 127(??)
wielorybow wciaz nie. tylko foki slodko baraszkuja w falach.
km. 133(?)
piekny jest ten swiat.
km. 137(!)
cabo polonio!
km. 137
mlody hipis, prowadzacy jeden z dwoch w cabo sklepikow o malo nie rzuca nam sie z radosci na szyje, kiedy mowimy ze w polsce juz nie ma wojny. a we wloszech? tez nie? niemozliiiiiiiwe. azja? do azji nie jedzcie, oni tam wszyscy tadadadada!
aaaa… no to jeszcze dwa jablka poprosze.
km. 138
znaleziona na plazy pilke zostawiamy dzieciakom.
km. 138
w cabo polonio nie ma pradu ani biezacej wody. nie ma i nie bedzie, bo jest zakaz doprowadzenia, bo cabo to rezerwat.
km. 138
aaaa!!!!!! aaaa!!!!!!!!! aaaaaa!!!!!!!!!!!!! aaaaa!!!! w i e l o r y b y!!!!! przy samym brzegu!
km. j.w.
aaa!!! pierwsza kapiel w atlantyku zaliczona!
km. 140
najlepiej idzie sie po drobnym piachu, po samej granicy najdalszej fali. najlepiej idzie sie w czasie odplywu. najlepiej idzie sie, kiedy brzeg nie jest stromy. najlepiej idzie sie z wiatrem w plecy. dzis zadne z czterech „najlepiej” nie wystepuje.
km. 141
psuje nam sie aparat 🙁
km. 142
murphy chichocze. daleki horyzont zasnuwaja stalowe chmury. swiatlo staje sie niesamowite, nie do opisania, przepiekne. promienie sloneczne przebijaja sie przez nabrzmiale kumulusy, biel cabo polonio wycina sie z szarosci nieba. nic, tylko stac i robic zdjecia.
km. 145
murphy rechocze. punta castillo grande to oble, niewiarygodne, bajkowe glazy rzucone na schodzace prosto do oceanu pustynne wydmy. to na dole. na gorze, natura szaleje. najwyzsze chmury suna na polnoc, nizsze stoja w miejscu, najnizsze pedza na poludnie. niebo zamienia sie w nieustannie rozblyskujacy, nieokreslony kociol. z ktorej strony wieje? nie sposob powiedziec, w ktora strone zmierza? nie wiadomo. a my… od godziny idziemy w stumetrowej dziurze blekitu. my mamy slonce na twarzach. na nas nie spada ani jedna kropla deszczu. przeciez nikt nam w to nie uwierzy…
km. 146
murphy peka ze smiechu. niebo podzielone na pol. na zachodzie, nieskazitelny zachod slonca. na wschodzie szalencza burza. my po srodku. piecdziesiat metrow w prawo i stoimy w deszczu. piecdziesiat metrow w lewo, ani kropli. siadamy i siedzimy bez slowa. nie mamy sily tego widziec. mozgi i dusze nie nadazaja przerabiac takich ilosci piekna. i wtedy, nad nami, nie, nie na horyzoncie, tuz tuz nad nami, wyrysowuja sie na niebie dwie ogromne tecze. ratunku!
km. 147
milton ma 65 lat. wyglada na dwadziescia mniej. weszlismy na chwile, zostalismy pol dnia. milton jest hipisem. ale nie takim jak hipisi w cabo polonio, on ma hipisowska dusze i hipisowski zyciorys. jego podzielone na 26 letnie cykle zycie przegnalo go po barwnych bezdrozach san francisco lat szescdziesiatych. wiecie, naprawde, nie ma rzeczy niemozliwych. pamietam jak tych kilka par wymyslilo sobie ruch. my na nich patrzylismy i machalismy rekami. a oni uparcie, ze oni sa hipisi… co bylo dalej, sami wiecie. po dwudziestu szesciu latach w stanach, milton wrocil do urugwaju. tu przemyslawszy wszystko, co po drodze zobaczyl, napisal ksiazke „spiritual navigation in the invisible world” (duchowa nawigacja po niewidzialnym swiecie). w zyciu chodzi o to, by okielznac przeciwnosci. oj, dlugo by opowiadac…
na droge dostalismy cztery razowe ciapaty.
km. 148
znow mamy psy. to juz chyba czwarte w tej drodze.
km.150
po raz kolejny, przyplyw przyniosl tony smieci. ziemia powinna sie zatrzymac i tubalnym glosem ryknac: nie rusze sie, dopoki tego wszystkiego nie posprzatacie.
km. 153
nie wierzymy, aparat znow dziala.
km. 154
nawet stopery w uszach nie pomogly. noc nieprzespana, bo…zaby, swierszcze, ptaki, kumkaniopluski, zawodzenia, swisty, stukoty, szelesty, wiercenia… lekcja numer xyz: never-ever-przenigdy nie funduj sobie spania przy mokradlach.
km. 155
chmurzy sie, wieje, pada. spytani o pogode na najblizsze dni, ludzie odpowiadaja: mas o menos como hoy (mniej wiecej jak dzis). eh…
km. 158
mas o menos jak dzis oznacza sliczne, blekitne niebo. obok nas strumien. te strumienie sa dziwne. to jest tak: wije sie miedzy wydmami koryto rzeki. na pierwszy rzut oka jest cale wyschniete, ale kiedy pojdzie sie kawalek, okazuje sie, ze mozna znalezc wode. nie wiadomo jak, nie wiadomo skad wyplywa, ciurka sobie kilka, kilkanascie metrow i znika w piasku. dzis, te kilka metrow zatrzymuje nas na kilka godzin. pranie, mycie, picie do woli. to picie do woli jest chyba najprzyjemniejsze.
km. 160
znow dziko. znow jedyne ludzkie slady naleza do nas.
km. 163
musimy cos zmienic w naszym nudnym, monotonnym zyciu. zamieniamy sie. dzis tomek idzie pierwszy.
km. 166
kiedy wchodzimy na wydmy, ptaki zrywaja sie i zaczynaja latac nad nami jak nad drapieznikami. pikuja z dzikim wrzaskiem tuz przy naszych glowach, wzlatuja na moment, cichna i znow atakuja. wycofujemy sie. chyba nie dociera do nich, ze mamy gdzies ich jajka.
km. 170
mas o menos pogoda jak dzis to skwar nie do wytrzymania i wiatr prosto w twarz. kazdy krok zaczyna byc kraszony bezradna wsciekloscia. swiat sie rozciaga. okreslenie kilometr to bzdura. powinno byc: kilometr w sloncu, kilometr asfaltem, kilometr sniegiem, kilometr rowerem, kilometr samochodem… dopiero wtedy pojawia sie odrobina precyzji.
km. 177
dyskusja o religii… nagle: jezus? on byl mlodszy ode mnie, on mnie gowniarz uczyc nie bedzie. i zaraz potem, wiesz, to juz jestes w tym wieku, ze powinnas bez problemu po wodzie chodzic.
km. 179
o-o. zimne prady. dookola blekit nieba, wiatr prosto w nos… skads to znamy…
km. 183
w glebi, za wydmami jakies zabudowania. poniewaz nic nie wskazuje na zalamanie pogody, postanawiamy nie odchodzic od nich zbyt daleko. najblizsze dwanascie godzin pokaze, czy paranoja, czy intuicja kaze nam tu zostac i bardzo uwaznie wybrac miejsce noclegu.
km. 184
czerwony zachod slonca. cieplo, niemal bezwietrznie i jak okiem siegnac, niebo nie skalane nawet jedna chmurna smuga.
km. 184
bedzie niecenzuralnie… jebut! mimo ze namiot z kazdej strony otoczony jest gestwina krzakow, jego scianki laduja nam na twarzach. pierwsza w nocy, kompletna ciemnosc. tomek z trudem wyczolguje sie na zewnatrz. tam, wiatr, jak psychopata w napadzie szalu porywa wszystko, co stanie mu na drodze. na smolistym niebie, w oddali migocza luny blyskawic. z powrotem do namiotu. lezymy, czekamy, moze przejdzie bokiem, moze minie. pierwsza trzydziesci. czas wlecze sie nieludzko. nie mija. po drugiej, chwila ciszy, chwila nadziei i – jebut! tym razem z taka sila, ze podmuchy sprzed godziny wydaja sie dziecinna igraszka. zawieszenie. jesli zostaniemy, nie wiadomo co sie stanie, to juz nie chodzi o podarty namiot, chodzi o nas, dookola wszystko lata. jesli zaczniemy sie zwijac, nie wiadomo, czy w tym chaosie damy rade sie spakowac, znalezc droge, dojsc do ludzi, dobudzic ich, przekonac, zeby wpuscili… zawieszenie i niepewnosc. w koncu decyzja, idziemy, bo z dwojga zlego, niepewnosc czynna jest znosniejsza niz niepewnosc bierna.
km. 184
w skrajnych warunkach w czlowieka cos wstepuje, jest jak maszyna logicznie wykonujaca kolejne potrzebne ruchy. zadnych zbednych, zadnego marnotrawienia. po kwadransie stoimy z plecakami na plecach i bambusowymi tyczkami w dloniach.
km. 184
witamy w piekle. swiatlo czolowki ledwie dosiega najblizszych dwoch, trzech metrow, wiatr, coraz bardziej bezwzgledny, sprawia, ze kazdy krok jest walka, co chwile trzeba przystawac, wbijac tyczki gleboko w piach, kulic sie, zapierac i przeczekiwac najsilniejsze podmuchy. idziemy na pamiec, w ciemnosci ciezko wyczuc odleglosc, z wszechobecnego huku nie daje sie wyluskac podpowiadajacych kierunek uderzen oceanu, staramy sie isc prosto i dolem wydm. z gory natychmiast zrzuca, sypie zwirem w oczy, rani kazda odslonieta czesc ciala.
km. 183,5
znajdujemy na piachu wglebienia przypominajace slady samochodu. probujemy. rozwidlaja sie. ene-due-like-fake… w prawo. dalej. uda sie, uda sie, uda sie…
km. 183
udalo sie. jest siedlisko. troche przerazajace, surrealistyczne, bez ludzi, ale jest. zaczynamy krazyc miedzy rozpadajacymi sie szopami, jeczacymi, blaszanymi zabudowaniami, schodami prowadzacymi donikad, polamanym krzeslem z wbita w nie maczeta, pustymi butelkami, rozrzuconymi deskami, przerdzewialym samochodem, poobdzieranymi, wielkimi lodowkami na ryby… w koncu znajdujemy najbardziej osloniety od wiatru, najbardziej zadaszony kawalek zabudowan i modlac sie, zeby nie zaczelo padac idziemy spac.
km. 183
sni mi sie brad pitt. mowi po polsku i jest spod sieradza.
km. 183
trzy tygodnie szargania plecaka po plazy, piachu, trawie i nic. jedna noc w miejscu tknietym reka ludzka i jest caly uswiniony.
km. 185
dlaczego w lesie, na plazy, na lace nie ma kurzu a na polce w domu jest?
km. 187
blisko.
km. 189
coraz blizej
km. 190
iiiiiiha!!!!!! punta del diablo! doszlismy!
km. 191
dwie napotkane na plazy panie pytaja przerazone, gdzie spedzilismy ostatnia noc. wczorajszy, pomaranczowy stopien zagrozenia wiatrem jest przedostani. ostatni, czerwony zarezerwowany jest dla tornad. to oni tu maja tornada?
km. 196
nie umiemy jeszcze wrocic do cywilizacji, na noc idziemy na plaze.
km. 197
o poranku oddajemy atlantykowi naszych towarzyszy: pako, rabana, karoline i herere.
km. 197
miedzy nami i europa jest tylko ocean. od ponad pol roku nie bylismy tak blisko polski. stajemy na brzegu i sie drzemy, ja: maaa-maaa!, tomek: maa-maa! taa-taaa! piooot-rek! koooo-cham-cieeee!!!!

* to jedyny kilometr okreslony dokladnie. cala reszta, na oko. w zaleznosci od zrodla, ta droga ma od 197 (nasze zaznaczenia na mapie) do 215 (pani w informacji) kilometrow.

fasion, fasion, fasion

vamos a la playa.jpg
http://picasaweb.google.pl/maugoska/PuntaDelEste#

w polowie drogi miedzy brazylia i argentyna znajduje sie letnia strefa lansu. punta del este jest fenomenem, luksusowa dziwka, bez umiaru zaprzedana bogactwu i proznosci, banka mydlana, pekajaca wraz z koncem sezonu. napisze za przewodnikiem: „ok, plan jest taki: pokryj cialo czekoladowa opalenizna, napompuj na silowni, nasmaruj olejkiem i wyloz na jednej z plaz punta. a kiedy juz masz to za soba, kiedy dzien zniknie za horyzontem, wystroj w najnowsza kolekcje chanel i wytrzes w jednym z modnych, nocnych klubow. yeeeaaah.”
punta del este z kazdym rokiem pochlania kolejne kilometry wybrzeza. wysokie wiezowce, wille, dyskoteki, sklepy, kasyna rozlewaja sie wzdluz plaz luksusem na sprzedaz. tu, moralnosci pilnuje tylko jedno przykazanie: posiadam, wiec jestem. byc, rozumiec, wiedziec, zostalo zamienione na miec, wygladac, pokazac. wszystko, od promenad wzdluz brzegu oceanu, przez restauracje, hotele, butiki znanych projektantow, az po port i najblizsze wyspy, zostalo podporzadkowane wyscigowi posiadania.
niezaleznie od pory roku, punta del este jest karykatura. w sezonie, w grudniu i styczniu – napompowanym do granic nadecia jarmarkiem proznosci. przez pozostale dziesiec miesiecy – szarym, porzuconym jak zabawka trupem. ogromne, luksusowe jachty glucho szczekaja w porcie, kilkunasto, kilkudziesieciopietrowe apartamentowce strasza nocnymi, czarnymi oczodolami okien, ogromne wille, baseny, korty ziona pustka, drzwi sklepow, hoteli, restauracji zdobia tabliczki zamkniete, zamkniete, zamkniete. ulice wygladaja jak pozbawiona zycia makieta. bez dzwiekow, bez ludzi. gdzie indziej mozna by przejsc obok tego obojetnie, jednak tu, caly ten ogromny przepych zmusza do zastanowienia: czy to mozliwe, czy naprawde-naprawde, ludzie buduja te ogromne wille, kupuja apartamenty dla spedzenia w nich dwoch, moze trzech tygodni w roku? w glowie sie to nie miesci. tyle zachodu, tyle wysilku tylko po to, zeby pokazac najnowsze okulary i torebke, tlumowi, w ktorym nikt, i tak niczego poza samym soba nie widzi.

montevideo

zeszyty strony-66.jpg
http://picasaweb.google.pl/maugoska/Montevideo#

montevideo ma pecha.
teoretycznie ma wszystko. niecodzienne polozenie – rzezbiony wzgorzami cypel wtula sie w nurt rio de la plata, niesamowita, kolonialna zabudowe – rzesze wloskich, hiszpanskich, francuskich architektow urzeczywistnialy tu swoje najsmielsze idee, ma ciekawa historie, dlugie kilometry otaczajacych miasto plaz, mnostwo parkow, bulwarow i deptakow, przyjazny, dzielony porami roku klimat.
teoretycznie ma potencjal. usadowione na styku kultur i tradycji, jak zadne miasto na tym kontynencie, moze czerpac z temperamentu rio, z europejskosci buenos. teoretycznie mogloby byc perelka, kwintesencja tego, co je otacza, mala argentyna, mini europa i brazylia w jednym. ale nie jest. swoj potencjal zamienilo na kompleks. teoria rozmydlila sie w praktyce, mimo nieustajacych prob, montevideo pozostaje blade. nie tetni, nie ma energii, jest zaspane i… zapite. na trzezwo – nieznosne. nudne i nijakie. mimo, ze dusze by za to oddalo, nie jest wielkim buenos, nie jest goraca brazylia, nie jest europa. zamiast czerpac z wplywow, zbudowac na nich swoja wlasna, niepowtarzalna, kolorowa mozaike kultur, ono przez te wplywy zostaje wyzute, wyssane z tozsamosci, z charakteru. jest jak zmeczona poezja, duch, miasto widmo. sprawia wrazenie, jakby jego tworca nie mial sily, umiejetnosci dokonczyc dziela. tu zaczal – zostawil, tam wymyslil – zapomnial, fascynacja – zniknela, energia – gdzies prysla… jest troche jak pijak-filozof z wielka dusza poety. brukuje swoje pieklo ideami, checiami, slomianym zapalem. nie ma w nim konsekwencji, sily, spojnosci.
nie ma puenty.